[mM] Zostań [NUMB3RS] [Don/Ian]

TYTUŁ: Zostań

AUTOR: Rzan.
FANDOM: Numb3rs [Wzór]
PAIRING: Ian Edgerton/Don Eppes

[Ian/Don, Don/Ian, Don/Edgerton]
OSTRZEŻENIA: bitter-sweet

STATUS: miniMiniaturka, potrójne drabble oraz półtora drabbla

BETA: Acrimonia

N/A: Kolejny tekst z okazji 100 000 wejście na bloga :) Tym razem dla Ami, bo dzielnie dopinguje i każe mi pisać, a tłumaczyć później ;) No i dla siebie, bo wsiąkłam w ten fandom i przeszukałam cały internet o nich. Jestem dumna z tego tekstu. 

manip przygotowała Arcanum Felis bardzo dziękuję!<3 Wpadła w fangirla!

Obserwuje go, gdy wychodzi spod prysznica z białym ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Kontrast kolorów puchowego materiału i oliwkowej skóry mężczyzny oraz krople wody, które spływają wzdłuż jego pleców, powodują, że ponownie może poczuć te mięśnie i dotyk na swoim ciele. Patrzy, jak nachyla się do plecaka, by wyciągnąć czarną koszulkę i prostuje się, kierując ponownie w stronę łazienki.

— Zostań — mówi, nie spuszczając z niego wzroku.

Ian nie zatrzymuje się, ale i tak odpowiada:

— Nie mogę, rano muszę być w Kolorado.

Don milczy, wpatrując się w sufit. Po chwili przenosi wzrok na bagaż mężczyzny oraz na stolik, gdzie odłożyli odznaki, bronie i telefony. Eppes nie powiedział Edgertonowi, że swój wyłączył od razu, gdy przekroczyli próg jego mieszkania. Świat się nie zawali, gdy przez jedną noc będzie nieosiągalny; poradzą sobie bez niego.

Kiedy Ian wraca do pokoju i obchodzi łóżko, by odebrać swoje rzeczy, Don wyciąga ramię i przytula swojego kochanka. Krzywi się, czując lekki ból w biodrach, który jest powodowany tym ruchem, ale nie rozluźnia chwytu. Siłą przyciąga go tak, że mężczyzna upada na niego. Don wypuszcza zduszony jęk, ale momentalnie oplata go nogami i ramionami, starając się jak najbardziej zmniejszyć dystans pomiędzy ich ciałami.

— Zostań — szepcze, nie patrząc na niego. — Na zawsze — dodaje ciszej, muskając go koniuszkiem nosa oraz ustami po szczęce.

Nie chce widzieć tego, co wyraża teraz twarz mężczyzny.

Przez chwilę obaj milczą. W powietrzu słychać tylko stłumione westchnięcia, które wydaje Don, wijąc się pod Ianem i próbując odwrócić ich pozycje. Gdy mu się to w końcu udaje i siada na biodrach kochanka, znajduje odwagę, by spojrzeć mu w oczy. Widzi, jak jego dłoń unosi się, więc sam schyla swoją twarzy, by poczuć na policzku jej ciepło. Spod wpółprzymkniętych powiek wpatruje się w niego, odsłaniając i przekazując w ten sposób wszystko, czego jeszcze nie może powiedzieć słowami.

— Zostanę.

   

***

Podstawowy błąd, który powinien przewidzieć nawet świeżak: jeżeli przed domem widzisz cztery motocykle, to istnieje spore prawdopodobieństwo, że napastników też będzie czterech.

— Ty idioto — warczał pod nosem Ian, wydreptując ścieżkę przed salą operacyjną.

Alan i Charlie siedzieli w ciszy na krzesłach. Byli zbyt drażliwi i nerwowi, i wiedzieli, że wystarczy drobnostka, a skoczą sobie do gardeł.

Ian powinien leżeć w pokoju zabiegowym po oddaniu sporej ilości krwi, ale adrenalina w jego żyłach nie pozwalała mu ustać w jednym miejscu.

— No idiota! — sapnął głośniej, przeczesując dłonią włosy.

Nagle usłyszeli otwierające się drzwi od sali operacyjnej.

Zamarli.

Nie mówili nic, kiedy Ian wychodził ze szpitala ze stoickim wyrazem twarzy.

I nie mówili, kiedy w ciągu kolejnego tygodnia wybierał najbardziej mordercze misje.

Nie mówili, kiedy po miesiącu jedna z nich okazała się samobójcza.

Parę miesięcy później Charlie, opróżniając mieszkanie Dona, znalazł pewne zdjęcie.

Mówili, że obraz zawsze jest wart więcej niż milion słów.