[M] Płacz [Kyo/Die/Shinya] [DIR EN GREY]

Tytuł: Płacz
Autor: Rzan. (jeanne8917)
Fandom: Dir en grey
Pairing: Kyo/Die/Shinya
Ostrzeżenia: non-canon, hurt/comfort, autobeta, homofobia,
Status: Miniaturka
N/A:  Jakoś z okresu 2006-2010 r. Visual kei - coś jak zespół Kiss.

Od lewej: Die, Kyo, Shinya.

 

Homoseksualizm sam w sobie jest tematem tabu dla wielu osób. Do tej pory uważany jest za chorobę lub perwersję. Plusem jest, że nie we wszystkich społecznościach – pobłażano na przykład artystom, traktując ich jakby mieli po prostu bzika. Im wybacza się wszystko – aktorzy teatralni, modele, projektanci, muzycy. Ale visual kei nie zalicza się do tego gatunku artystów. Niestety, część porównuje go mocno do aktorów branży porno, a i oni dość często są poważniej traktowani od facetów ubierających się w lateks czy też suknie, przyozdabiających twarze makijażem.

Okres visual mają już jakiś czas za sobą, wspominają go nie tylko z sentymentem, ale i smutkiem. Dostrzegają, że mimo tylu lat, większość społeczeństwa nie jest nadal przygotowana na faceta z wymalowanymi ustami, a jednak bardziej kontrowersyjne uciechy życia są często tolerowane.

Obserwują, jak ich koledzy dalej są wyśmiewani, przez to, że często są zmuszeni ubierać się tak, jak każą im styliści, niż to, co sami chcą. Dir en grey się po prostu udało – oni sami nie wiedzą, co stało się takim jakby katalizatorem do ich popularności. Jednak, mimo że koncertują na całym świecie, tworzą muzykę do tak znanych filmów jak Piła, to nadal nie do końca są zadowoleni. Momenty, kiedy są w pełni szczęśliwi, to te, gdy spotykają się w domu u jednego z nich, siadają przy pizzy i rozmawiają. Albo kiedy zbliża się wieczór, a oni mogą zrzucić wszystkie maski i po prostu być.

Kyo uwielbia właśnie takie dni – na dworze trwa zawierucha, deszcz głośno stuka w parapety oraz okna, wiatr świszcze i zwiewa szaliki kobietom biegnącym na pociąg, w domu jeszcze nie grzeją, więc jesteś zmuszony założyć trzy swetry oraz parę par skarpet. Siadasz wtedy wieczorem przy oknie lub po prostu na kanapie i obserwujesz świat dookoła. Kanapka z wędliną oraz gorące kakao tworzą prawie idealną atmosferę dnia, jednak brakuje jednego najważniejszego elementu.

Brakuje ich.

Kyo z niecierpliwością czekał siedząc w bluzie Daisuke, wdychając jego zapach, próbując nie patrzeć po raz siódmy na zegar tylko po to, by dowiedzieć się, że od ich wyjścia minęło zaledwie dziesięć minut. Wiedzie, że wrócą do niego, ale zawsze z wyjściem chociaż jednego z nich, nawet tak błahym, jak po pieczywo na śniadanie, obawiał się, że pewnego dnia się nie pojawią, że go zostawią, mając dość jego ciągłych nastrojów, głupich natręctw czy też naiwność.

Przecież to niemożliwe, by gej był monogamistą, by trwał w stałym związku z drugą osobą! Jednak niewyobrażalne było, by taki związek składał się z trójki facetów, którzy poza sobą świata nie widzą.

Kyo wiedział, że gdyby tylko szepnął słówko jakiemuś dziennikarzowi, ten albo by go nazwał zboczeńcem i perwersem, albo by go wyśmiał. Nie, lepiej nie powtarzać takiego błędu, jaki popełnił parę lat temu.

Był wtedy młody i niedoświadczony. Światła jupiterów oraz mały tłum, który zbierał się pod sceną kiedy grali, wprawiał go w pijacki nastrój. Czuł się jakby był po spożyciu jakiś środków odurzających lub sporej dawce alkoholu. Nie widział wyraźnie, potykał o własne nogi, a jego nerwowy śmiech rozchodził się po klubie.

Przez to wszystko stał się nieostrożny.

— DieDie, ale ja cię kocham — powiedział otumaniony do swojego kolegi, opierając się o niego, całym ciężarem ciała i nadstawiając do pocałunku. Zachowywał się jakby zapomniał, że związek miał pozostać tajemnicą. Otrzeźwić musiał go Shinya, uderzając lekko w głowę i piorunując wzrokiem. On sam był ogromnym pieszczochem i nie lubił kiedy ktokolwiek inny kleił się do jego facetów. Rozumiał jednak, że w tak początkującym zespole jakim jest La:Sidie nie ma nawet mowy o jakimkolwiek coming outcie.

Niestety, działanie perkusisty tylko zdenerwowały Kyo, ponieważ się nadął i chwycił jego nadgarstki. Popchnął Shinyę na ścianę, by już po chwili uderzać go palcem w klatkę piersiową:

— No jednego całusa mógłbyś mi nie szkodzić. Pomyślą, że to żarty, fanservice – mówił, by przenieść się wzrok na Die. — A ty, mógłbyś nie tchórzyć i mnie w końcu pocałować! — warknął, łapiąc go za sceniczny kostium, przyciągając do siebie. Wpił się mocno w usta mężczyzny, gryząc dolną wargą, pragnąc poczuć smak Die'a. Uwielbiał go, uwielbiał jego silne ręce dookoła niego, kiedy go trzymały, pieściły, przytulały. Kochał tę czułość, którą obaj go otaczają, pozwalając brać tyle, ile chce.

Mężczyzna złapał dłoń Shinyi, kładąc ją sobie na przyrodzenie, mówiąc:

— Zobacz, jaki jestem napalony — wyjęczał zachrypnięty.

— Widzę — odparł mu zimno czwarty głos. Jak na komendę cała trójka oderwała się od siebie, wpatrując teraz w Kisakiego. Shinya nieśmiało przygryzał wargi, a Die zaborczo przytulał wokalistę w pasie, mocno trzymając, tak, by ten nie mógł nic zrobić. Kyo jednak nie tracił rezonu, wierząc, że wszystko ujdzie mu na sucho.

— Kisaki! Przyłączysz się?

— Podziękuję. — Basista wyszedł z cienia z torbą na ramieniu, rzucając im jeszcze zniesmaczone spojrzenie.

Parę dni po tym incydencie ich zespół rozpadł się. Kisaki nie był w stanie dalej grać wraz z nimi. Od tego momentu nie kontaktowali się ze sobą, lecz mimo wszystko basista został niby ich przyjacielem. Do tej pory słowa nawet nie pisnął o tym, co wtedy zaszło.

Kyo dość mocno przeżył całą sytuację, później plując sobie, że to jego wina, iż stracił kontakt z wtedy najlepszym przyjacielem. Kisaki był dla niego ważny, pomagał zawsze, kiedy tego potrzebował, doradzał, wyciągał z dołka. Stracił to przez swoją nadgorliwość. Nie mógł być pewnym czy stało się to z powodu sytuacji, czy tego, że Tooru mu o niej nie powiedział, że zataił wszystko — tego się już nie dowie.

Kiedy do niego dotarły konsekwencje, nie wiedział gdzie się podziać, gdzie się ukryć. 

Pamiętał, jak zapłakanego znalazł go Kaoru — siedział ukryty pod blatem w ich garażowej sali prób, chowającego się przed całym światem. Bał się sprostać następnemu dniu. Jakby z daleko docierały do niego słowa gitarzysty o tym, że sobie poradzą, zaproszą kogoś innego do siebie, że zna takiego Toshiyę, który z przyjemnością do nich dołączy. Czując, jak ten ociera mu mokre policzki i oczy, podając swoją chusteczkę z uprzejmym uśmiechem, zrozumiał, że tracąc jednego przyjaciela, zyskał nowego.

Byli ludzie, którzy nie chcieli mi dać rozwinąć skrzydeł i wzlecieć nad mój świat, dlatego były łzy, które nie dały mi nic.

Marzenia rosną w siłę, w nadzieję trzeba wierzyć.

Dać z siebie wszystko, trzeba spłacić każdy kredyt.¹

Kochaj mnie, mówiły. Przypomnijcie mi – prosiły.



¹ DKA Jestem kim jestem